„Warszawa należy do nielicznych dziwnych miast, w których obszar rozumiany jako centrum uległ przesunięciom. Ikonografia miasta pozwala ustalić wędrówkę centrum historycznego ze skraju skarpy w głąb, ku zachodowi, ale i na południe. Podobnie centrum handlowe ze staromiejskiego rynku rozproszyło się w kilku kierunkach, pociągając za sobą parę ważnych węzłów komunikacyjnych, to znaczy skrzyżowań, rond, mostów i tras nadwiślańskich. Jednak w mozaice ikonograficznych przekazów obraz tych zjawisk nie rozkłada się równomiernie, a w świadomości historyka sztuki dawna kolebka na Starym Mieście pozostanie symbolem centrum historycznego.”
Hanna Faryna-Paszkiewicz, Geometria wyobraźni, Gdańsk 2003, s. 64
—
Warszawa ma to do siebie, że centrum ciąży ku peryferiom. I niewątpliwie jest to proces, który trwa nieustannie. Nie da się wykluczyć, że jak pojawi się już ta centralna część drugiej części Metra, ciężar centrum przeniesie się po raz kolejny na zachód, w te okolice gdzie już dzisiaj budują się biurowce-wieżowce.
Miejskie narracje 